ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

Οι στόχοι του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν πλέον την έγκριση του ελληνικού λαού. Οι προσδοκίες της κοινωνίας – εργαζομένων, ελεύθερων επαγγελματιών, επιχειρηματιών – αλλά και των αγορών, είναι μεγάλες.

Ευλόγως τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες θα δοθεί έμφαση στο πρόγραμμά του, κυρίως στις προτάσεις του για την οικονομία, το ασφαλιστικό, την ασφάλεια. Ψηλά στην ατζέντα θα βρεθούν επίσης η δικαιοσύνη, η παιδεία, η υγεία.

Παράλληλα, ο μεγάλος νικητής των εκλογών καλείται να συνδυάσει αρμονικά τις διαφορετικές τάσεις στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, να συνθέσει το νέο με το παλιό, να βάλει τη δική του πινελιά, χωρίς να αποξενώσει στελέχη και ομάδες. Στην προσπάθειά του αυτή έχει ως σύμμαχο το μεγάλο ποσοστό που εξασφάλισε και το γεγονός πως η νίκη έχει την προσωπική του σφραγίδα.

Ωστόσο, υπάρχει μια ακόμη σημαντική συμβολική αλλά και ουσιαστική πτυχή της διακυβέρνησης, ίσως η πιο σημαντική για τη χώρα. Και αυτή είναι η δημιουργία μιας αίσθησης ενότητας και κοινωνικής γαλήνης.
Τα χρόνια της κρίσης είδαμε πολλούς, από όλες τις παρατάξεις, να διολισθαίνουν σε ακρότητες. Η κρίση δημιούργησε πρόσφορο έδαφος, με την αλματώδη άνοδο της ανεργίας, το κλείσιμο επιχειρήσεων και το επώδυνο για την κοινωνία και την οικονομία brain drain, για να εμφανισθούν κάποιοι περισσότερο πατριώτες από τους υπόλοιπους, να γιγαντωθούν επικίνδυνα πολιτικά μορφώματα. Η κοινωνία χωρίσθηκε σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Παρακολουθήσαμε αλληλοκατηγορίες περί προδοτών και ψευτών. Κυριάρχησαν οι δηλητηριώδεις συγκρούσεις, ακόμη και το μίσος.

Είδαμε το Κοινοβούλιο να πολιορκείται. Παρακολουθήσαμε βίαιες επιθέσεις σε βουλευτές.

Ευθύνες έχουν όλοι. Το λεγόμενο παλαιό πολιτικό σύστημα έχει μεγάλες για τις παθογένειες που επικράτησαν επί τριάντα πέντε χρόνια και οδήγησαν στη χρεοκοπία. Τα τελευταία δέκα χρόνια, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο επιθετικός διχαστικός λόγος με τις χυδαίες περιγραφές των πολιτικών αντιπάλων ως «μερκελιστών», και ο έντονος ταξικός διαχωρισμός της κοινωνίας, τόσο σε επίπεδο ρητορικής όσο και εφαρμοζόμενης πολιτικής όταν αναρριχήθηκε στην εξουσία, τραυμάτισαν τον κοινωνικό ιστό.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται να υπερβεί πολιτικές αντιπαλότητες, ακόμη και προσωπικές πικρίες, και να εκπέμψει με σταθερότητα και επιμονή, μια αίσθηση κοινής λογικής, ενότητας και νηφαλιότητας. Για να μετατοπισθεί ο δημόσιος διάλογος προς περισσότερη ευπρέπεια, συναίνεση και συνεννόηση, τα πρώτα βήματα δεν μπορεί παρά να τα κάνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Και να πείσει υποστηρικτές και αντιπάλους, κυρίως τους τελευταίους, ότι πρόκειται για ειλικρινή στρατηγική του επιλογή.

Στην προσπάθεια αυτή δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ για να βρει ένα χρήσιμο παράδειγμα. Μια από τις σημαντικές παρακαταθήκες που άφησε ο πατέρας του ήταν η κοινή λογική και η αναζήτηση κοινού τόπου.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν ήταν τέλειος. Εκανε λάθη, αρκετά εκ των οποίων αναγνώρισε και ο ίδιος. Η πορεία του στη Νέα Δημοκρατία είχε τις δυσκολίες τις. Ωστόσο, ηγήθηκε του κόμματος επί εννέα χρόνια. Ομηρος ενός δύσκολου εκλογικού νόμου, κατάφερε να πετύχει τρεις συνεχείς εκλογικές νίκες, εξασφαλίζοντας τεράστια ποσοστά.

Ελεγε αλήθειες, που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν ευχάριστες. Αλλά έπρεπε να ακουστούν. Σε αρκετές κρίσιμες επιλογές κατά τη διάρκεια της μακράς πολιτικής του διαδρομής ήταν μπροστά από την εποχή του. Τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στην οικονομία. Κύριο όπλο του η ψυχραιμία, η νηφαλιότητα και η ικανότητά του να συνθέτει και να συνεργάζεται ακόμη και με ιστορικούς αντιπάλους.

Εχοντας αυτή την παρακαταθήκη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα χαράξει τη δική του πορεία, στην οικονομία και τους άλλους σημαντικούς τομείς για την ανάπτυξη της χώρας. Αλλά κορυφαίος στόχος του ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων θα πρέπει να είναι να ενώσει τον λαό. Το ύφος της προεκλογικής εκστρατείας και η ομιλία του μετά τη νίκη δημιουργούν την προσδοκία ότι το πιστεύει ειλικρινά και θα το κάνει πράξει.

Η Ελλάδα είναι πολύ μικρή και βρίσκεται σε πολύ δύσκολη γειτονιά για να βγάζουμε οι Ελληνες τα μάτια μας μόνοι μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για διαιρέσεις, διχόνοιες και μίσος που, δυστυχώς, υπάρχει αρκετό.