Είχε δίκιο ο κ. Πάνος Καμμένος όταν μιλούσε για Κούγκι. Με μια διαφορά: η θυσία οφείλει να είναι προσωπική για να σωθεί η χώρα. Αν, δηλαδή, οι κυβερνώντες δεν προτάξουν την πατρίδα, αδιαφορώντας για το προσωπικό πολιτικό κόστος και τον εσωκομματικό κουρνιαχτό, και συμφωνία να υπογραφεί θα αποτύχει η εφαρμογή της.

Ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ με άρθρο – παρέμβασή του στους Financial Times, θεωρεί ότι η τελευταία ευκαιρία του Αλέξη Τσίπρα είναι να επιλέξει «τη χώρα από το κόμμα και να μεταλλαχθεί από έναν ριζοσπάστη μαθητή σε έναν πολιτικό άνδρα». «Αν μπορεί να παρουσιάσει την ήττα ως νίκη, μια συμφωνία με τους δανειστές ως δική του και να διενεργήσει εκλογές με μια κεντροαριστερή πλατφόρμα κάποια στιγμή το φθινόπωρο, με την προοπτική ελάφρυνσης του χρέους, μπορεί να τα καταφέρει», σημειώνει.

Η πρόταση αυτή –κοινή λογική– συζητείται εδώ και καιρό ούτως ή άλλως και εντός Ελλάδος, ως η μόνη που μπορεί να διαμορφώσει μια επόμενη μέρα. Να στηρίξει την επώδυνη αλλά αναγκαία πορεία της χώρας προς τον εξορθολογισμό και την ανάπτυξη. Τίποτα δεν μπορεί να προβλεφθεί με ασφάλεια αυτή τη στιγμή, γιατί και η συμφωνία σε ύφεση και λιτότητα θα οδηγήσει.

Τα πιο δύσκολα, της εφαρμογής της συμφωνίας, έπονται, με απρόβλεπτες δυναμικές να αναπτύσσονται καθημερινά εντός των κομμάτων της συγκυβέρνησης και της κοινωνίας. Ομως, αυτήν τη στιγμή, ο πρωθυπουργός δεν λογοδοτεί στην αριστερή πλατφόρμα ούτε μετριέται η αριστεροφροσύνη του. Λογοδοτεί στην πατρίδα. Σύμφωνα με την πρόταση του κ. Καμμένου, λοιπόν, ελαφρώς παραλλαγμένη, οι μικροπολιτικές και οι όποιες ματαιοδοξίες οφείλουν να γίνουν Κούγκι. Και οι κυβερνώντες να αποδείξουν ότι δεν είναι η εξουσία – «καρέκλα» το βασικό μέλημά τους, αλλά η χώρα. Η ιστορική συνθήκη είναι τέτοια που απαιτεί ξεβόλεμα και θυσίες, μικρότερες και μεγαλύτερες.

Από όλους.

Πρωτίστως όμως από τους ίδιους τους κυβερνώντες, το πολιτικό προσωπικό, τους εκπροσώπους του Κοινοβουλίου. Για παράδειγμα: μπορεί να μην κρίνεται από το αφορολόγητο (70%) των βουλευτών η σωτηρία της χώρας. Οταν όμως ετοιμάζεται σαρωτική και οριζόντια φοροεπιδρομή, παρόμοιες εξαιρέσεις είναι ακόμη πιο προκλητικές.

Κούγκι με ιδιοτέλεια δεν είναι μόνο φθηνός, αλλά και καταστροφικός λαϊκισμός. Κι αυτόν τον λογαριασμό τον πληρώνουμε όλοι.