Με τα προβλήματα κατ' αρχήν στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης, καθώς και σε μια σειρά άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής να έχουν προσλάβει εκρηκτικό χαρακτήρα, 38 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με κοινή ερώτησή τους προς τους υπουργούς Τουρισμού, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών, εγείρουν θέμα κατάργησης των απαγορεύσεων στην ελεύθερη κατασκήνωση.

Θέτοντας ζήτημα συνταγματικής ελευθερίας, οικονομικές πτυχές (ενίσχυση των τοπικών οικονομιών, αλλά και αναγνώριση δικαιώματος σε διακοπές για εκείνους που έχουν πληγεί από την κρίση), καθώς και άλλες παραμέτρους, όπως η συμβίωση μέσα στη φύση, οι υπογράφοντες την ερώτηση βουλευτές ζητούν την «εκ νέου νέου νομοθετική ρύθμιση της ελεύθερης κατασκήνωσης».

Όπως ήταν φυσικό, η εν λόγω πρωτοβουλία σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως και εντός της Βουλής, με τον κ. Γ.Μαυρωτά (Ποτάμι) μεταξύ άλλων να σημειώνει: «Προφανώς, αφού η κυβέρνηση έκλεισε το θέμα της αξιολόγησης και έλυσε τα οικονομικά θέματα, πήγε στο επόμενο μεγάλο ζήτημα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία, αν θα κάνουμε ελεύθερο ή οργανωμένο κάμπινγκ. Λίγη σοβαρότητα σε αυτό το κόμμα δεν βλάπτει».

Υπό αυτό το πρίσμα, τονίζουν: «Με την απαγόρευση της ελεύθερης κατασκήνωσης παραβιάζεται η συνταγματική αρχή της ισότητας (άρθρο 4 Σ) δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Στην προκειμένη περίπτωση, η ισότητα έγκειται στην καθολική παροχή της δυνατότητας διακοπών, αναψυχής, επαφής με τη φύση και ανάπαυσης, ανάλογα με την προσωπικότητα και τις δυνατότητες του καθενός. Κατά συνέπεια, η στέρηση της απόλαυσης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ατόμων με περιορισμένη οικονομική επιφάνεια αποτελεί διάκριση και ενισχύει φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού». Και συνεχίζουν: «Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελεύθερης κατασκήνωσης (άμεση αλληλεπίδραση με το φυσικό περιβάλλον, αυτοοργάνωση, συμβίωση …) ανταποκρίνονται στις σωματικές, ψυχικές και πνευματικές ανάγκες, πολλών ατόμων, τα οποία αδυνατούν να τις καλύψουν με την καθολική απαγόρευσή της. Ουσιαστικά, ποινικοποιείται το φρόνημα και καταστέλλεται μια φυσιολογική συμπεριφορά».

Καταλήγουν δε υποστηρίζοντας ότι «στο πλαίσιο της συνολικής προσπάθειας ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους και του κράτους δικαίου, εκτιμάται ότι η κυβέρνηση οφείλει να αξιοποιήσει κάθε δυνατότητα/ευκαιρία εξομάλυνσης της κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας (εισοδηματικές ανισότητες, διακρίσεις, φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός, κλπ). Η εκ νέου ρύθμιση της ελεύθερης κατασκήνωσης θα μπορούσε να είναι ένα μέτρο αντίστοιχο του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, ένα δίχτυ ασφαλείας για τους μη έχοντες».