Βρίσκεστε εδώ: ΚΕΝΤΡΙΚΗ » ΕΛΛΑΔΑ » Μύθοι και πραγματικότητες για το ζήτημα της ονομασίας
Μύθοι και πραγματικότητες για το ζήτημα της ονομασίας

Μύθοι και πραγματικότητες για το ζήτημα της ονομασίας

Με φορμή την κινητικότητ που παρατηρείται εσχάτως στο ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ έχουν γίνει πολλές δηλώσεις – στην πλειοψηφία τους στερούμενες στοιχειώδους σοβαρότητας – από πολιτικούς έτοιμους να θυσιάσουν τα πάντα στο βωμό της κομματικής επιβίωσης, πανεπιστημιακούς σε αναζήτηση δημοσιότητας, όψιμους υπερ-πατριώτες, αλλά και κάθε λογής συνωμοσιολόγους. Παρά τη σοβαρότητα του ζητήματος, οι απόψεις αυτές δεν αξίζουν περαιτέρω σχολιασμού.

Όμως, εκφράζονται ανησυχίες, γνήσιες στη συντριπτική πλειοψηφία τους, από απλούς πολίτες, ιδιαίτερα από τη βόρεια Ελλάδα, αλλά και τον απόδημο ελληνισμό και σε αυτές θα πρέπει να ενσκήψει κανείς με τον απαραίτητο σεβασμό. Οι άνθρωποι, αυτοί που εκφράζουν μια εύλογη αγωνία για ένα θέμα που δικαίως θεωρούν εθνικής σημασίας, δεν είχαν ενδεχομένως την απαραίτητη ορθή πληροφόρηση για να διαμορφώσουν τεκμηριωμένη άποψη για το ζήτημα. Αξίζει λοιπόν να προσπαθήσει κανείς να διαλύσει ορισμένους μύθους και να τους αντικαταστήσει με αντίστοιχες πραγματικότητες.

1. Στη σύγχρονη μορφή του, το Μακεδονικό ζήτημα ξεκίνησε μετά τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, οπότε απωλέσθηκε μια ιστορική ευκαιρία για διευθέτηση του προβλήματος με βάση το Πακέτο Πινέιρο. Στη συνέχεια και οι δύο πλευρές απέτυχαν να εκμεταλλευθούν ορισμένες ευνοϊκές συγκυρίες (ιδιαίτερα κατά την περίοδο ηγεσίας του πραγματιστή και μετριοπαθούς Κίρο Γκλιγκόρωφ). Ως αποτέλεσμα, η πΓΔΜ αναγνωρίστηκε με τη συνταγματική της ονομασία («Δημοκρατία της Μακεδονίας») από 100+ χώρες (αρκετοί μιλούν για 140), συμπεριλαμομένων των «κακών» ΗΠΑ, αλλά και των «καλών μας φίλων» ς, Κίνας και Σερβίας. Λόγω της ιδιότητας του μέλους, καταφέραμε να αποτρέψουμε την αναγνώριση από το ‘ιμπεριαλιστικό' Ο και την ΕΕ (όπου, σημειωτέον, το 2015 επετράπη σε ημιμαθείς ειδικούς της θεωρίας των παιγνίων να παίξουν την παραμονή της χώρας στην ΕΕ κυριολεκτικά στα ζάρια).

2. Είναι αλήθεια ότι επισπεύδοντες σε αυτή την περίπτωση είναι οι ΗΠΑ, που θέλουν να κλείσουν εκκρεμότητες στα Βαλκάνια και να εμποδίσουν τη διεύρυνση της ρωσικής επιρροής, η Γερμανία που αναζητεί τρόπους σταθεροποίησης των Δυτικών Βαλκανίων και η ίδια η πΓΔΜ. Καθώς η εύρεση λύσης για ένταξη στο Ο και αργότερα στην ΕΕ είναι εξαιρετικά σημαντική για την πΓΔΜ, που απειλείται από εσωτερική αστάθεια, τίθεται το ερώτημα γιατί η Ελλάδα να κάνει την οποιαδήποτε υποχώρηση. Στο κάτω-κάτω ας τους αφήσουμε να διαλυθούν. Σωστά, μόνο που στο ακραίο σενάριο διάλυσης της πΓΔΜ, πιθανόν να βρεθούμε στα βόρεια σύνορά μας με μια «Μεγάλη Βουλγαρία» (που δεν αποτελεί πλέον απειλή), αλλά και με μια «Μεγάλη Αλία». Ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός συνιστά δυνητικό παράγοντα ανησυχίας, αν δεν υπάρξει η κατάλληλη διαχείριση του ζητήματος.

3. «Θα παραχωρήσουμε μέρος της ιστορίας μας και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς», ανησυχούν πολλοί. Όμως ουδείς σοβαρός ιστορικός αμφισβητεί την ελληνικότητα της ς Μακεδονίας και του μακεδονικού πολιτισμού, ή ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν . Η διαμάχη αφορά στη σύγχρονη εποχή και την Οθωμανική περιοχή της Μακεδονίας που διαμοιράστηκε μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους ανάμεσα σε Ελλάδα, Βουλγαρία και Σερβία. Η αλλαγή των ονομασιών (π.χ. αεροδρόμιο Σκοπίων) και των σχολικών βιβλίων και η ανάληψη αυστηρών δεσμεύσεων περί αλυτρωτισμού στο πλαίσιο της συμφωνίας επίλυσης θα συμβάλουν σημαντικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Αν δεν τηρηθούν οι σχετικές δεσμεύσεις, θα έχουμε πολλές ευκαιρίες άσκησης βέτο κατά τη διαδικασία ένταξης στην ΕΕ που εκτιμάται ότι θα διαρκέσει τουλάχιστον 5 χρόνια.

4. Ακόμη και έτσι, ισχυρίζονται ορισμένοι, θα υπάρξει μελλοντικά αλυτρωτική απειλή από την πΔΓΜ. Μα τόσο πολύ έχει τρωθεί η αυτοπεποίθησή μας και εκφράζουμε ανησυχία περί απειλής από ένα «κρατίδιο» (παραδόξως, αυτό τον όρο χρησιμοποιούμε για μια χώρα με μεγαλύτερο πληθυσμό από Σλοβενία, Λιθουανία, Εσθονία & Κύπρο, τις οποίες ασμένως ονομάζουμε «κράτη») 2 εκατομμυρίων, με ανομοιογενή πληθυσμιακή σύνθεση, μικρή και ανύπαρκτες ένοπλες δυνάμεις;

5. Η ονοματολογική συζήτηση στερείται στοιχειώδους σοβαρότητας. Το υπάρχον πλαίσιο και η εθνική γραμμή έχουν διαμορφωθεί από το 2008 από την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, τον οποίο ασφαλώς δύσκολα θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς ως έχοντα ανεπαρκή ευαισθησία για την ελληνική Μακεδονία. Όσον αφορά στις σοφιστείες ορισμένων, υπενθυμίζουμε ότι έχουμε αποδεχθεί εδώ και πολλά χρόνια σύνθετη ονομασία που περιέχει τον όρο Μακεδονία (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας).

6. Ακούγεται η άποψη «Ας αναγνωρίσει όποιος άλλος θέλει. Τη δική μας αναγνώριση χρειάζονται και δεν πρέπει να την πάρουν ποτέ». Μόνο που όταν η στρουθοκάμηλος χώνει το κεφάλι της στην άμμο, η απειλή δεν εξαφανίζεται. Μπορούμε να αγνοήσουμε το πρόβλημα, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει την κατάσταση υπέρ μας. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι δε κρίσιμο το ερώτημα: «Αν δεν υπάρξει λύση, ο χρόνος κυλάει υπέρ μας ή εναντίον μας; Σε 10 ή 20 χρόνια θα βρισκόμαστε σε καλύτερη ή χειρότερη θέση;». Η προφανής απάντηση είναι ότι ο χρόνος δεν κυλάει υπέρ μας, αλλά αυτή η διαπίστωση θα πρέπει να τεκμηριωθεί επαρκώς. Επίσης, πρέπει να εξηγηθεί πειστικά ότι το ισοζύγιο οφέλους κόστους θα είναι θετικό καθώς μια λύση, σε συνδυασμό με άλλες κινήσεις, θα επιτρέψει στην Ελλάδα να αυξήσει το διπλωματικό της κεφάλαιο και να διευρύνει το χώρο πολιτικής και οικονομικής επιρροής της στα Βαλκάνια, ελαχιστοποιώντας παράλληλα την τουρκική επιρροή. Το δε κλείσιμο των εξωτερικών ‘μετώπων' ελάσσονος σημασίας θα διευκολύνει τη διαχείριση του μείζονος ζητήματος εξωτερικής πολιτικής.

Πηγή: kathimerini
PagasitikosNews logo

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

    Dark Mode

    "Αλιεύοντας" την είδηση