Αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας αποδεικνύονται η βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών, η οριακή βελτίωση της πρόσβασης στην τραπεζική χρηματοδότηση και η πολιτική σταθερότητα της τελευταίας διετίας.

Οταν η Ελλάδα κατατάσσεται στην τελευταία θέση μεταξύ 137 χωρών ως προς το εάν η φορολογία αποτελεί κίνητρο για επενδύσεις, τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος γιατί το περίφημο «τρένο της ανάπτυξης» καθυστερεί να φτάσει.

Η Ελλάδα, όμως, αρχίζει να καταγράφει επιδείνωση και σε άλλους τομείς που τα προηγούμενα χρόνια είχε σχετικά καλές επιδόσεις, όπως η πρωτοβάθμια εκπαίδευση, η τεχνολογική ετοιμότητα, η καινοτομία. Δυσάρεστη εξέλιξη από μόνη της, αλλά ακόμη περισσότερο δεδομένου ότι, όπως τόνισε ο Κλάους Σβαμπ, ιδρυτής και εκτελεστικός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, «η παγκόσμια ανταγωνιστικότητα θα καθορίζεται ολοένα και περισσότερο από την ικανότητα καινοτομίας μιας χώρας.

Τα ταλέντα θα γίνονται πιο σημαντικά από το κεφάλαιο και συνεπώς ο κόσμος θα μετακινείται από την εποχή του καπιταλισμού στην εποχή των ταλέντων (talentism)».

Σύμφωνα, λοιπόν, με την έκθεση για την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα 2017/2018 του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum – WEF), η Ελλάδα κατατάσσεται στην 87η θέση μεταξύ 137 χωρών, από την 86η θέση μεταξύ 138 χωρών πέρυσι. Σε σύνολο δώδεκα επιμέρους πυλώνων που εξετάζει η έκθεση, η θέση της Ελλάδας υποχωρεί σε οκτώ. Σημειώνεται ότι στο πλαίσιο των πυλώνων αυτών εξετάζονται 134 διαφορετικά κριτήρια.

Πηγή: kathimerini.gr